Niepełnosprawność – jak rozmawiać o niej z dzieckiem?

Niepełnosprawność to temat trudny, od którego czasami chciałoby się odwrócić wzrok. Czasami tak właśnie jest, że widząc osobę niepełnosprawną niektórzy udają, że jej unikają, o nic nie pytają i nie zauważają, zupełnie jakby nie istniała. Jednak niepohamowana dziecięca ciekawość świata sprawia, że dzieci bez skrępowania potrafią zapytać „Dlaczego ten pan nie ma nogi?” albo „Dlaczego on tak dziwnie mówi?”. I te pytania są ważne! Nie zależy zatem strofować dziecka jeżeli zada je w obecności osoby z niepełnosprawnością, lecz prosto odpowiedzieć na pytanie. Spotkanie osoby z niepełnosprawnością można potraktować jako okazję do rozmowy z dzieckiem o tolerancji i niepełnosprawności. Tylko jak o tej niepełnosprawności rozmawiać? Oto kilka wskazówek:

• dostosuj sposób rozmowy i stosowane słownictwo do wieku dziecka i upewnij się, że to co mówisz jest dla niego zrozumiałe;
• mów wprost, zadbaj o proste komunikaty;
• jeżeli dziecko zapyta o niepełnosprawność podczas spotkania z osobą z niepełnosprawnością – nie strofuj go;
• zwróć szczególna uwagę na sposób w jaki Ty opisujesz osoby z niepełnosprawnością, unikając obraźliwych określeń, jak np. „kaleka”;
• w prosty sposób opowiedz o przyczynach niepełnosprawności;
• podkreślaj, że osoby z niepełnosprawnością to tacy sami ludzie jak wszyscy inni;
• opowiedz o sposobach w jakie osoby z niepełnosprawnością komunikują się ze światem i radzą sobie z codziennością;
• wykorzystaj wyobraźnię dziecka i poproś je, aby np. na chwilę zamknęło oczy i spróbowało przejść po pokoju lub załóż słuchawki wygłuszające, co da mu możliwość lepszego zrozumienia sposobu odczuwania świata przez osoby niepełnosprawne;
• szczerze i zrozumiale odpowiadaj na wszystkie pytania;
• podkreślaj, że każdemu należy się szacunek;
• naucz dziecko jak może pomóc osobie z niepełnosprawnością, ale podkreśl też, że to tacy sami członkowie społeczeństwa jak wszyscy inni i wcale nie oczekują specjalnego traktowania.

Warto pamiętać, że nie tylko rozmowa ma znaczenie, ale również to, jak my sami traktujemy osoby z niepełnosprawnością, bo tak naprawdę to od nas zależy jak będą traktować je nasze dzieci.